A Comedy of Errors -- Book Review

Author: Prasanna Kumar
Year of Publication: 2007

This book has been there with me for quite sometime & the day to read it came only yesterday. I have been reading Tamil books continuously and so wanted to read something different to freshen up my thoughts. This book was small & it deals with something that has always been one of my greatest pet peeves (Or secret interests?): Management!!!

The book has all the ingredients for a great read. Like ’Just out of microwave' popcorn, this has all the spiciness/crispiness to sustain interest throughout. Laced with this is the fact that the story is set as a narration between a couple of characters. Sam (Short for Saminathan) is the hero of this book and he works for a company called Y2K technologies. He is going through a professional mid-life crisis being stuck in Y2K technologies for the last 5 years. He is not sure on whether he is a valued resource in his company or yet another programmer who goes through the bugger (Used instead of the word 'Grind' to differentiate the work of a programmer from the other menial tasks!) He is assigned to travel to US for a new project and he is assigned to work under a new manager called Bob.

The witty (And thought provoking) conversations between Sam & Bob form the crux of this book. Bob is a person who has seen it all in the world of marketing & management and fills the role of a mentor for Sam with pleasure. His profound and yet down to earth practical solutions brings out the manager in Sam. Whether the hidden manager in Sam is capable of landing the big project forms the rest of the plot.

The greatest plus for this book is that it covers almost all the important concepts like presentation skills, employee retention, motivating people and all other relevant stuff. Ironically, this also is this book's greatest minus. The author Prasanna Kumar tries to squeeze in everything in this small book (127 pages) and in successfully doing so, he fails to deal in-depth into any of the essential topics.

Bottom Line: All said & done, this is a book that is worth reading as a quick refresher for your management principles. At just Rs.95, it can easily fit into your budget as well. Read it when you want to do some light and humorous read.

En Peyar Raamaseshan -- Book Review

ஒற்றை வார்த்தையில், லோக்கல் பாஷையில் இந்த புத்தகத்தைப் பற்றி சொல்ல வேண்டுமென்றால், அந்த ஒரு வார்த்தை: நெத்தியடி. முதல் பக்கத்திலேயே சிக்ஸர் அடித்து கவனத்தை கவரும் எழுத்தாளர் ஆதவன், Virendar Sehwag போல 40 ரன்னில் அவுட்டாகாமல், ஆவேசமின்றி ஆசுவாசமாய் 200 அடிக்கிறார். ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் "சபாஷ்!" சொல்ல வைக்கும் வகையில் உள்ளது இந்த நாவல் என்று கூறினால் அது மிகையாகாது.

மனிதர்களும், அவர்களின் பல வேஷங்களும் முகமூடிகளும் தான் இந்த கதையின் கரு. மனிதர்களின் பல திரைகளை கிழித்தெறிந்து, அவர்களை நிர்மூலமாக்கி, நிர்வாணமாக்கி, மேடையில் ஏற்றி நமது hypocrisy மீது spotlight அடித்து காண்பிக்கிறார் ஆதவன். 1980ஆம் ஆண்டு எழுதப்பட்டிருந்தாலும், இன்றைக்கும் புதிதாய், நடைமுறை நிகழ்வுகளுக்கு பிரதிபலிப்பாய் உள்ளது தான் இந்த நாவலின் சிறப்பாம்சம்.

ராமசேஷன் என்னும் கதாபாத்திரம் சொல்லும் தன் சுயசரிதை என்று மேலோட்டமாக சொன்னாலும், இது சுயசரிதை என்பதை விட ஒரு சுயவிசாரணை என்பதே சரியாக பொருந்தும். ராமசேஷன் தன் இன்ஜினியரிங் படிப்பை தொடங்கும் காலத்தில் தொடங்கும் கதை, அவன் படிப்பை முடிக்கும் போது நிறைவடைகிறது. தான் சமூகம் ஆட்டிவைக்கும் பொம்மலாட்ட பொம்மையாகி விடக்கூடாது என்னும் ஓட்டத்தில் கலந்து கொண்டு, அவ்வோடத்தினாலேயே அந்த சமூகத்தின் கைப்பாவையாகிறான். In trying hard not to be a product of the society, unknowingly, he becomes a product of the society.

7 (அல்லது) 8 முக்கிய கதாபாத்திரங்கள் மட்டுமே கொண்டு 200 பக்க நாவலை மிக அழகாக நிரப்பியுள்ளார் ஆதவன் அவர்கள். ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமும் நம் ஒவ்வொருவரின் ஒரு வேஷம் போல் symbolically அமைத்துள்ளார். புகழ் விரும்பும் ஒருவர், புகழினால் கர்வம் கொள்ளாத ஒருவர், புகழ் அடைந்த மற்றவர் மேல் தன் காழ்புணர்ச்சியை எறியும் ஒருவர், மரபுகளை எதிர்க்க தைரியம் இல்லாத ஒருவர் என சராசரி மனிதர்களின் பல பிம்பங்களை கட்ட அவிழ்த்து விடுகிறார். கதாபாத்திரங்கள் அரைகுறையாக இல்லாமல், நன்கு செதுக்கப்பட்ட சிலை போல் இருப்பது கதைக்கு மேலும் மெருகூட்டுகின்றது.

Bottom Line: நான் இதுவரை படித்த மிக சிறந்த புத்தகங்களில் இதுவும் ஒன்று. நிச்சயமாக தமிழ் தெரிந்த அனைவரும் படித்து மகிழ வேண்டிய புத்தகம்.

மனதில் நின்றது: நாம் நம்ப விரும்புவதைத்தான் நம்புகிறோமே தவிர, நம்ப வேண்டியதை அல்ல.

(தமிழில் நான் பதிக்கும் மின்குறிப்புகள் சுத்த தமிழில் தான் இருக்க வேண்டும் என்கிற வரைமுறை நானாக போட்டுக் கொண்ட விலங்கு என்பதை எனக்கு உணர வைத்த ஆதவன் அவர்களுக்கு என் "Thanks")

Bheema -- Movie Review

Fight. Violence. Guns. Bullets. Violence. Guns. Bullets. Violence. Guns. Fight. Violence. Guns. Bullets. Violence. Guns. Bullets. Violence. Guns. Bullets. Violence. Guns. Fight. Bullets. Violence. Guns. Bullets. Violence. Guns. Fight. Violence. Guns. Bullets. Violence. Guns. Story. Bullets. Violence. Violence. Guns. Bullets. Violence. Guns. Bullets. Violence. Guns. Fight. Violence. Guns. Bullets. Violence. Guns. Bullets. Violence. Guns. Bullets. Violence. Guns. Fight. Bullets. Violence. Guns. Bullets. Violence. Guns.

If you found the 'Story' in the above paragraph, there is every chance that you would end up finding a story in this movie as well. And if you had never understood the meaning of the term "Colossal waste of resources", I would recommend you to watch this movie. Top notch performers like Vikram, Prakash Raj, Raghuvaran, the great cameraman R.D.Rajasekar and the lilting tunes of Harris Jeyaraj are grossly mishandled & what we get is a product that can be directly dumped into river Cooum.

Is this director Lingusamy the same one who gave us such racy flicks like 'Run' & 'Sandai Kozhi'? Is he the director who gave us the family entertainer 'Aanandam'? So much is the gulf between these movies and Bheema that I am planning on writing to Ripley's 'Believe it or not' to add these as facts so that the common man believes they are by the same director.

Vikram tries real hard to carry this movie on his shoulders but, like the 'N' number of people who fall prey to his bullets, he also falls pathetically short. Vikram looks aged and maybe its time for him to consider roles that suits his age instead of prancing around with young heroines. Trisha looks perfectly like a doll. Beautiful & lifeless. Acting and Trisha are like south pole & north pole; miles apart and no chance whatsoever for an overlap.

The editing, camera and background music are top notch. It seems Harris Jeyaraj spent close to 48 days for the re-recording and the effort shows in each & every frame. Except for minor aberrations here & there, he scores BIG time in this movie. The song "Mudhal Mazhai" is pleasing aurally & visually. All said & done, this is a movie that really tested my patience. My friend summed up the movie perfectly when he turned to me just before the intermission and asked me with a serious face the question, "When will the movie begin?". Enough said.

Last Cut: Avoid it at all costs.

Rating: 3.5/10